بمناسبت روزجهانی زن وتشویق زنان افغانستان به مبارزه علیه توحش وارتجاع

ابراهیم ورسجی
هژدهم ماه حوت 1395

این نویشته دردوبخش تنظیم شده است : نخست ، ستایش از هشتم مارس / روزجهانی زن ؛ دوم ، تشویق زنان افغانستان به مبارزه علیه مانع ها ودشواری های که توسط توحش وارتجاع قرون وسطای درسرراه حقوق انسانی آن ها درنیمه اخیردهه دوم سده بیست ویکم ایستادگی می کنند.
دررابطه به اصل نخست ، می خواهم بگویم که این بورژوازی یا سرمایداری درادامه یا پس ازانقلاب صنعتی بود که دست بدوکارزیرزد: نخست ، ژورنالیسم را برای تبلیغات وبازاریابی برای فروش کالای خود ایجاد کرد؛ دوم، زنان را به حیث یک نیروی کارگرارزان قیمت وارد بازارکارودستگاه های صنعتی - کارگری خود کرد. اگرچه کشاندن زنان به بازارکار توسط بورژوازی / سرمایداری آغازین کارخوبی بود، اما مزد درخور زحمت زنان را برای آن ها نداد. جالب این است که ، همان گونه که انقلاب صنعتی وبورژوازی اش حقوق لازمه زنان را نداد، اما تکنولوژی اطلاعاتی همزمان با انقلاب صنعتی گسترش یافت. گسترشی که کمک به بلند رفتن شعوروخواسته های کارگران وزنان کرد.
درمیان دانشمندان مخالف بورژوازی ، کارل مارکس اولین کسی بود که ابرازکرد که تکنولوژی جهان را تغییرمی دهد. تغییری که اکنون شاهد آن می باشیم. دررابطه به مسئله زنان وحقوق کم شان درمقایسه با مردان،نگاهی به سابق نشان می دهد که نخستین بارزنان درهشتم مارس سال 1857 درشهر شیکاگوی امریکا بخاطروضع نامناسب محیط کار وناچیزبودن معاش شان وتاکید برکاهش ساعات کاری، آوازاعتراض بلند کردند. اگرچه کارخانه داران شیکاگوی به آواز اعتراضی ای زنان بهائی درخورنشان ندادند، اما زنان وحق خواهی شان درجامعه جا بازکرد. افزون برآن، شکست انقلاب 1848 اروپا ونشرمنشور کمونیستی مارکس وانگلس درسال1848 که درلندن به نشر رسیده بود، حکایت از شروع مبارزه سوسیالیستی وجنبش های کارگری داشت. جنبش های که زنان هم بخشی ازآن ها بودند ومی باشند.
دراین راستا، درسال 1887 ، یا سی سال بعد ازاعتراض زنان درشهرشیکاگو،زنان کارگردریک کارخانه نخ ریسی درشهرنیویارک دست به اعتراض زده با آوازبلند گفتند که وضع محیط کار ومعاش شان وساعات زیاد کارشان به هیچ صورت قابل قبول نیست. حکومت وپولیس که همواره درخد مت طبقه سرمایداروکارخانه داربود ومی باشد، زنان معترض نیویارکی را سرکوب کردند. بله، سرکوب زنان صورت گرفت اما عزم واراده آن ها را تضعیف کرده نتوانست. به سخن دیگر، مبارزه زنان وجنبش های سوسیالیستی ادامه یافتند. ادامه ی که به نگرانی های سرمایدا را ن وکارخانه داران افزوده رفت.
افزون براینکه ، سرکوب زنان کارگردر شهرنیویارک باعث نا امیدی وضعف اراده آن ها نشد، یعنی با عزم راسخ به مبارزه ی خود ادامه دادند. بله ، درادامه مبارزه زنان بود که درسال 1908 ، حزب سوسیالیست امریکا خواست که دردو سال یک روزبرای اعتراض زنان تخصیص داده شود. ازاین رو، درهشتم مارس همان سال زنان دست به تظاهرات زد ند. تظاهراتیکه به گوش زنان کارگراروپای رسید وآن ها هم به میدان آمد ند وحکومت ها وسرمایداری را زیرفشار بی سابقه گرفتند. دراین راستا، روز هشتم مارس درسال 1911 ، درآلمان ، اتریش ،دنمارک وسویس برگزارشد. ازآن به بعد ، روزهشتم مارس شد روزجهانی زن ؛ وزنان سراسرجهان ازاین روز جشن گرفته ومی گیرند.
طرفه اینکه ، هم روز هشتم مارس به حیث روزجهانی زن پذیرفته شد هم جنبش فمینیستی یا جنبش حق خواهی زنان قوت وشهرت واهمیت جهانی پیداکرده درجهت بسیج زنان به حق خواهی وتاکید بر برابری زنان ومردان داغ ترشد. درحالیکه روز جهانی زنان ونهضت فمینیسیتی یا حقوق زن خواهی گسترش یافته است، پرسش این است که زنان درجامعه های پس مانده که خیر برده گونه مانده اند؛ درجامعه های پیشرفته چه دستاوردی دارند؟ برای پاسخ به پرسش یاد شده ،کشور هلند را نمونه می گیرم ، تا نمایان شود که زنان تا چه اندازه دررسیدن به خواست شان موفق شده اند؟ بله ، پاسخ پرسش یا شده ایجاب می کند که ازدستاوردهای زنان تاسال 2017 سخن به میان بیاورم آن هم درکشورهلند به حیث نمونه.
بررسی ها درباره دستاور زنان درکشورهلند ، این گونه قابل بازتاب می باشند:اول که معلوم است که نیم مردم جهان را زنان تشکیل می دهند. دراین نیم مردم جهان ، 60 درصد آن ها دربازارکارمشغول می باشند، اما 10 درصد درآمد جهان به آن ها تعلق دارد. درعرصه سیاسی- اداری، تنها 5 درصد زنان دررهبری دولت ها قراردارند.ازتمام محرومین جهان ،75 درصد شان زنان می باشند. درتوده بی سوادان جهان، 66 درصد زنان هستند.ازتمام پناهندگان جهان ، 75 درصد زنان هستند.از150 نماینده مجلس هالند،38 نماینده زنان هستند. زنان درهلند کمتر ازمردان مزد می گیرند (میانگین 23 درصد) ! ( منبع : المانک).
درحقیقت ، وضع زنان درهلند به حیث نماد جهان پیشرفته نشان می دهد که آن ها درحالت خوبی قرارندارند. بله ، وقتیکه وضع زنان درهلند این گونه است، وضع اسفبارزنان درکشورهای مسلمان اندوه بارباید باشد که هست! اینجا است که ، به زنان افغانستان درروز8 مارس یاروزجهانی زن ، باید بگویم که راه درازی برای رسیدن به حقوق انسانی شان درپیش دارند. راهی پر ازمانع ها ودشواری ها. بله ، مطابق سخن مشهورکه "حق داده نمی شود بلکه گرفته می شود" ! پس ، زنان باید مبارزه دشواری را درپیش بگیرند. بهرحال، خوبی برای زنان این است که انفجاراطلاعاتی نسل نوی ازدختران وپسران را به میدان آورده است که دربرابر توحش وارتجاع تاریخ زده سرخم نمی کنند. روشن است. وقتیکه ازتوحش وارتجاع سخن می گویم، منطورم جاهلانی هستند که قرآن رانمی فهمند وفقه راهم درست نمی فهمند وازجهان هم اطلاع صفری دارند وخود را علامه دهردردین ودنیا می دانند ، وبسیاری شاگردان شان که ناتوان ازخواندن قرآن می باشند تروریست هم شده اند، متولی دین ودنیای مسلمان ها شده بیشترین ضربه را به زنان زده ومی زنند.
اگرچه ، در16 سال گذ شته یا دردوره حکومت های پسا طالبانی ای کرزی وغنی- عبدالله، وعده های زیادی برای زنان داده شد، اما درعرصه عمل کاری نه شد. برخلاف، چند زنگی اضافه شد، خشونت علیه زنان اضافه شد، ازدواج های اجباری یااغلب ازدواج کهنه سالان پول دار با دختران خرد سال خانواده های فقیر اضافه شد، فرار دختران وزنان از خانه پدران وشوهران به خاطر زورگوی وخشونت به خانه های امن حکومتی وغیر حکومتی اضافه شد. بله ، دراین اواخر،ازمعتاد شدن زنان هم سخن ها رسانه ی شد ند.این هم درزمانیکه ، حکومت کابل یک کمیسیون حقوق بشر به ریاست یک زن تجارت پیشه دارد.کمیسیونی که کارنامه ش صفر است. به این خاطرکه ، حقوق بشر هم حقوق زنان می باشد هم فرهنگ است نه نمایش. ازاین رو، به نفع زنان می دانم که مبارزه فرهنگی- حق خواهانه کنند؛ وروشنفکران هم باید ازآن هاحمایت کنند. به این سبب که ، روشنفکران پیشرفت می خواهند وپیشرفت بدون به میدان آمدن زنان وحقوق برابرشان بامردان میسرنمی شود!