اما رت طا لبان هم دشمن اسلام هم دشمن دموکراسی هم دشمن مردم افغا نستان می با شد

این تبصره یا تحلیل مختصررا در پیوند به مقا له ی روز پا نزدهم سپتا مبر / روز جها نی دموکرا سی ، نوشته خا نم محجوبه نوروزی ونشر شده در سا یت فارسی بی بی سی وسخن ذبیح الله مجا هد سخن گوی طا لبان در رد دموکراسی ، ارا یه می کنم. با ستا یش از نوشته ارزشمند خا نم نوروزی ، به امارت طا لبان وسخن گوی آن ، می گو یم که طا لبان یک گروه بی فرهنگ ووحشی وشا خه ی ریشو- تروریست ارتش منا فق وتروریسم کار پا کستان وتحمیل شد بر افغا نستان توسط آن می با شد. گروهی که در عمل ثا بت کرده است که دشمن اسلام ومسلمان های افغا نستان وجهان می با شد. در باره دشمن اسلام بودن طا لبان ، به این اصل تا کید می کنم که قرآن با فرمان اقرء / بخوان به محمد ص نازل شده است ودر خوا ندن هم که زنان ومردان مسلمان هردو مکلف می با شند. افزون برآن ، قرآن بر عدل وشورا وتقوا تا کید دارد. سه اصلی که تا یید کننده ی دموکرا سی یا حکومت مردمی می با شند. امارت دوم طا لبان ما نند امارت اولی آن ها ما مور قتل مردان تحصیل کرده بنام کار مندان حکومت قبلی ومحروم کردن زنان ودختران از کار وتحصیل می با شد! بنا برآن ، طا لبان را دشمن اسلام وعلم ودا نش دا نسته سرزنش وبه آن ها می گو یم که نه تنها مردم الفغا نستان ، بلکه همه کشورهای مسلمان ونا مسلمان جهان ، ازشما نفرت دارند! همین که دو سا ل یک ماه ازعمر اما رت تروریستی- زن ستیز- حقوق بشر گریزتان می گذرد وهیچ کشوری آن را برسمیت نه شنا خته وپا کستان منا فق وتروریسم کار وبا نی واداره کننده ی آن از ترس انزوای جها نی ازبرسمیت شنا ختن آن خود داری کرده است ؛ نماد بارزوحشی بودن آن می با شد! ازاین رو، به شما طا لب نما یا نیکه 98 در صد اعضای با ند جنا یت کار تان توان تلا وت قرآن را ندارند ، می گو یم که هم دشمن اسلام ومسلمان ها هم دشمن انسا نیت می با شید! در دا خل افغا نستان هم که زنان درشهرها ومردان دردرون وبیرون شهرها به خصوص درکوه پا یه ها ، مبارزه های نظا می و سیا سی وفرهنگی- تبلیغا تی- رسا نه ی بومی وجها نی را علیه امارت زن ستیز وانسا نیت سوز شما راه اندازی کرده اند. مبارزه ی که رو به گسترش وموفقیت دارد وبزودی شما تاریخ زده ها ووحشی ها را روا نه ی زبا له دان تاریخ خوا هد کرد. روا نه ی زبا له دان تاریخ شدن امارت طا لبان ، آرزوی همه مسلمان های افغا نستان وجهان می با شد. طالبان در روز جهانی دموکراسی: «ما در افغانستان دموکراسی نداریم دموکراسی در افغانستانمنبع تصویر،GETTY IMAGES اطلاعات مقاله نویسنده,محجوبه نورزوی شغل,بی‌بی‌سی ۲ ساعت پیش سازمان ملل متحد به منظور پشتیبانی از جنبش‌های ضد استبدادی، ۱۵ سپتامبر را روز جهانی دموکراسی نامگذاری کرده است. اما ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی ارشد طالبان با وضاحت تمام به بی‌بی‌سی گفت: «امارت اسلامی افغانستان [حکومت طالبان] یک حکومت اسلامی‌ و امارت اسلامی‌ است. ما حکومت دموکراسی نداریم». او افزود «در افغانستان تجارب دموکراسی ناکام هم شده، این یک کشور اسلامی‌ است و در اینجا ارزش‌های اسلامی مهم است. البته کشورهایی که دموکراسی دارند مربوط به [خود] آنها است، ما ارزش‌ها و قوانین خود را داریم، برای ما ارزش‌های خودما مهم است.» امسال موضوع روز جهانی دموکراسی «توانمندسازی نسل آینده» با تمرکز بر نقش اساسی جوانان در پیشبرد دموکراسی و «حصول اطمینان از شنیده شدن صدای جوانان در تصامیم که تاثیر مستقیم بر زندگی آنها دارد، است». آگهی شاید اشاره آقای مجاهد به تجربه ۲۰ سال پیش باشد؛ به زمانیکه غرب با هدف استقرار یک رژیم باثبات و طرفدار خود وارد این کشور شد. برخی از آگاهان امور دلیل اصلی مداخله غرب در افغانستان را حفظ امنیت غرب پس از یازدهم سپتامبر عنوان می‌کنند تا اجرای دموکراسی در این کشور. اما این فرایند دستآوردهای مهمی داشت که چشم‌پوشی از آنها آسان نیست؛ یکی از آن‌ها آزادی رسانه‌ها در افغانستان بود که نظیر آن در منطقه وجود نداشت. Skip مطالب پیشنهادی and continue reading مطالب پیشنهادی ودانت پاتل، معاون سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا وزارت خارجه آمریکا: هرگونه بحث رسمیت طالبان برای ما غیرقابل قبول است قندهار محکومیت‌های گسترده جهانی ممنوعیت کار زنان در سازمان ملل از سوی طالبان نمایندگان سازمان ملل نمایندگان کشورها و نهادها در اجلاس سازمان ملل خواستار پایان یافتن سیاست‌های تبعیض‌آمیز طالبان علیه زنان شدند زنان گاهشمار فرامین طالبان؛ چه آزادی‌هایی از زنان سلب شده است؟ End of مطالب پیشنهادی ذبیح الله مجاهد منبع تصویر،GETTY IMAGES «دموکراسی برقع‌پوش» زنانی که با آنها صحبت کردم می‌گویند با تغییر رژیم در آگوست ۲۰۲۱ در افغانستان، دموکراسی «برقع‌پوش» شد. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی ارشد طالبان اما مدعی است که نظام آنها خواهشات مردم را بازتاب می‌دهد، نه آنچه را که غرب می‌خواهد. از پادکست رد شوید و به خواندن ادامه دهید صفحه ۲ صفحه ۲ در این برنامه با صاحب‌نظران درباره مسائل سیاسی و اجتماعی روز گفت‌ و‌ گو می‌کنیم. پادکست پایان پادکست آقای مجاهد افزود: «این اتهاماتی که گویا ما حقوق بشر را نقض کرده‌ایم و بعضی از اتهامات دیگری که وارد می‌شود، چون در افغانستان یک حکومت اسلامی وجود دارد، متاسفانه این نهادها از احکام اسلامی و قوانین و حقوق اسلامی آگاهی ندارند، از این خاطر این اتهامات را وارد می‌کنند. آنها باید این ارزش‌ها را درک کنند، این ملت از خود ارزش دارد، دموکراسی مربوط به خودشان است ولی نظام اسلامی مربوط به ما است که نمی‌شود این دو را باهم مقایسه کرد. به هر صورت، ما حق داریم چه رقم که ارزش ملت، خواست و خواهش مردم ما است، همان قسم نظام داشته باشیم، نه آن چیزی را که غرب می‌خواهد و ما باید همان قسم باشیم» اما زنان افغانستان می‌گویند از دیدگاه اسلام مردم حق تعیین سرنوشت خود را دارند و از آزادی‌های فردی و اجتماعی زیادی برخوردار هستند. آنها می‌گویند شاید اسلام بعضی از مولفه‌های دموکراسی را به مفهوم غربی آن‌ نپذیرد ولی در تباین تام با دموکراسی هم قرار ندارد و عدالت اجتماعی و آموزش دختران از عناصر اصلی دین اسلام است. پریسا رحمتی، ۲۵ ساله، دانشجوی سال دوم دانشکده طب/پزشکی ولایت هرات بود که طالبان در آگوست ۲۰۲۱ برای بار دوم قدرت را در افغانستان به دست گرفتند و مانع ادامه تحصیل او و صدها هزار دختر جوان دیگر شدند. پریسا که پیش از آن مربی ورزش یوگا بود، می‌گوید: «در اعتراضات علیه ممنوعیت آموزش دختران مصدوم شدم و نتوانستم به یوگا ادامه بدهم. سالون آرایشگاه و کارگاه خیاطی باز کردم، برای شش خانم آرایش آموزش می‌دادم، شغل ایجاد کردم و کار آفرین بودم. در کنارش کارگاه خیاطی باز کردم ۱۲ خانم کارمند داشتم که لباس تولید می‌کردند. ولی متاسفانه هردو برایم دردسرساز شدند. رفت و آمد خانم‌های کارمند و مشتری‌ها از یک طرف و ممنوعیت فعالیت آرایشگاه‌ها توسط طالبان از سوی دیگر، سبب شد هردو بسته شوند و در حال حاضر بیکار هستم.» دو سال است که صدها هزار یا هم میلیون‌ها دختر جوان دیگر مانند پریسا به دلیل بسته شدن درهای مکاتب/مدرسه‌های دخترانه، دانشگاه‌ها، باشگاه‌ها، آرایشگاه‌ها، پارک‌ها و غیره کسب و کارهای زنان در افغانستان، بیکاراند و یا هم از ادامه تحصیل و آموزش باز مانده‌اند. این در حالی است که سازمان ملل متحد به منظور پشتیبانی از جنبش‌های ضد استبدادی، پانزدهم سپتامبر را روز جهانی دموکراسی نامیده‌است. امسال موضوع روز جهانی دموکراسی «توانمندسازی نسل آینده» با تمرکز بر نقش اساسی جوانان در پیشبرد دموکراسی و «حصول اطمینان از شنیده شدن صدای جوانان در تصامیم که تاثیر مستقیم بر زندگی آنها دارد، است». سازمان ملل می‌گوید «روز جهانی دموکراسی فرصتی را برای بررسی وضعیت دموکراسی در جهان فراهم می‌کند». بررسی نجمه نجوا، مدیر اجرایی موسسه پل آموزش برای افغانستان، از وضعیت دموکراسی در افغانستان این است که این فرایند در حال حاضر در افغانستان از رمق افتاده‌ و در بدترین وضعیت ممکنه قرار دارد. خانم نجوا می‌گوید: «جوانان هیچ حق انتقاد و ابراز نظر ندارند، طالبان هرنوع نظر مخالف را به شدت سرکوب می‌کنند، محدودیت‌ها هر روز بر اقلیت‌های قومی و مذهبی بیشتر می‌شود. زنان و دختران کاملا کنار زده شده‌اند. امید برای توانمند سازی نسل آینده خیلی کمرنگ شده‌است.» خانم نجوا دلیل این ناامیدی را بزرگ شدن «نسل آینده در دامان مادران منزوی، افسرده و بی‌سواد» می‌داند. چون حکومت طالبان در افغانستان نه تنها فرصت‌های آموزشی را از دختران جوان گرفته و آنها را از فضای عمومی حذف کرده‌اند، بلکه تمامی تصامیم‌‌ مهم در باره زنان و دختران را که تاثیر مستقیم بر زندگی آنها دارد، بدون وقع نهادن به صدای زنان و دختران اتخاذ می‌کنند. «رهبران فاسد مانع دموکراسی شدند» کیت کلارک، از شبکه تحلیلگران افغانستان، با رد اظهارنظر سخنگوی طالبان در مورد ناکامی تجربه دموکراسی در افغانستان، می‌گوید شور و شوق زیادی در بین مردم برای تمرین دموکراسی وجود داشت که حتی کشورهای دموکرات را شرمنده کرده بود، ولی به مردم فرصت داده نشد خواست‌های خود را به کرسی بنشانند. کیت کلارک گفت: «دموکراسی در افغانستان ناکام نه بلکه هرگز آزمایش نشد. من شور و شوق افغان‌ها برای انتخاب رهبران‌شان و ناکامی که به آنها اجازه انجام چنین کاری را نمی‌داد، می‌دیدم. تقلب و دستکاری در انتخابات، رای دموکراتیک مردم را آلوده می‌کرد و به یکی از جنبه‌های چگونگی به قدرت رسیدن افراد تبدیل شده بود. جای تعجب نبود که میزان مشارکت هرروز کاهش می‌یافت. با این حال، شور و شوق و توانایی سازماندهی که در افغانستان وجود داشت، کشورهای دموکراتیک را شرمنده کرده بود. در سال ۲۰۰۲، مردم نمایندگان واقعی خود را از طریق رای‌گیری مخفی و تشویق عمومی انتخاب کردند و آنها را به کابل به لویه جرگه اضطراری فرستادند.» لویه جرگه اضطراری در ماه جون/ژوئن سال ۲۰۰۲ میلادی برگزار شد تا راه را برای اجرای موافقتنامه‌های کنفرانس بن (۲۰۰۱) باز کند؛ دولت انتقالی، و سپس دولت منتخب و پارلمان روی کار آید و قانون اساسی جدید تصویب شود. خانم کلارک می‌افزاید: «مردم افغانستان نمی‌خواستند زورمندان در قدرت سیاسی سهیم باشند، آنها می‌خواستند قدرت به مردم انتقال کند، اما اینگونه نشد. مشتی از رهبران فاسد در تبانی با حامیان خارجی‌شان آرای مردم را دزدیدند و دموکراسی را خدشه دار کردند.» خانم کلارک می‌گوید: «وظیفه نمایندگان انتخاب رئیس دولت و کابینه جدید بود. اما وقتی آنها (به کابل) رسیدند کاملا به حاشیه رفتند، نادیده گرفته شدند و مورد تهدید قرار گرفتند. در عوض، گروه کوچکی، از جمله رهبران قدیمی مجاهدین، حامد کرزی، اشرف غنی، زلمی خلیل‌زاد آمریکایی و اخضر ابراهیمی از سازمان ملل متحد، مخفیانه با یکدیگر ملاقات کردند و فهرست کابینه جدید را تهیه کردند. فرصت داشتن چهره‌های تازه، صداهای جدید و متخصصان واقعی در دستگاه دولتی تلف شد و از بین رفت. الگوی شکست را این تعیین کرد و نگذاشت که افغان‌ها اختیار انتخاب رهبران خود داشته باشند.» کیت کلارک منبع تصویر،KATE CLARK/X توضیح تصویر، کیت کلارک در سال ۲۰۰۲ در خیابان‌های کابل «طالبان مروج بی‌عدالتی‌ است» خانم نجوا می‌گوید: «اولین پیش‌نیاز رشد دموکراسی نهادینه شدن مفهوم عدالت اجتماعی و تعهد دولت‌ها برای دفاع از عدالت اجتماعی است. ما می‌بینیم که در جامعه افغانستان نه تنها در لایه‌های مختلف جامعه عدالت به مفهوم واقعی آن یک مفهوم ناآشناست، بلکه بدتر از آن خود دولت خودخوانده طالبان خود مروج بی‌عدالتی است.» به گفته سازمان ملل «آرمان دموکراسی و مردم سالاری را می‌توان تنها با مشارکت و حمایت کامل جامعه بین‌المللی، دولت‌ها، جامعه مدنی و مردم به واقعیت مبدل ساخت. از سوی دیگر دموکراسی یا مردم‌سالاری یک روش حکومتی است که در آن فرد یا گروهی خاصی حکومت نمی‌کند بلکه مردم حکومت می‌کنند.» ناظران می‌گویند اکنون طالبان کلید یکی از متمرکزترین حکومت‌های جهان را در دست دارند و به عنوان یک جنبش اقتدارگرا، هیچ تمایلی هم به تمرکززدایی اقتدار و یا اجازه دادن به مخالفت‌های معنادار ندارند. از سوی دیگر، این گروه بارها گفته‌است که دموکراسی، آن‌طور که در غرب اجرا و ترویج می‌شود، با اسلام هم‌خوانی ندارد. خواست غرب و جامعه بین الملل «از سرگیری روند آموزش دختران و تامین حقوق همه اتباع افغانستان» است که در تضاد با خواست‌های زنان افغانستان و اکثریت قاطع آن کشور قرار ندارد. در افغانستان نیمی از قشر جامعه از ابتدایی ترین حقوق شان که آموزش است، محروم مانده‌اند. اکنون نایل شدن به این حق برای جوانانی مانند پریسا رحمتی، دختر جوانی در افغانستان که در چاردیواری خانه زندانی ‌است، به «یک رویا مبدل شده است». «مردان از دموکراسی حمایت کنند در کنار زنان بایستند» او و سایر زنان افغانستان به این باورند که تنها در پرتو دموکراسی زمینه حمایت و تحقق موثر حقوق بشر می‌تواند فراهم شود. پریسا رحمتی می‌گوید: «دموکراسی به حکومتی گفته می‌شود که در آن مردم احزاب و سیاستمداران خود را انتخاب کنند، اختیار انتخاب قانون، آزادی اجتماعی، آزادی بیان و آزادی شهروندی داشته باشند. رضایت حکومت‌شوندگان در نظر گرفته شود، حقوق ملیت‌ها حفظ شود، ولی متاسفانه این‌ها همگی نقض شده‌اند، نیمی از پیکر جامعه که زنان هستند، بکلی عقب زده شده‌اند.» دموکراسی، این آرمان شناخته شده جهانی، یکی از ارزش‌ها و اصول اصلی سازمان ملل متحد است، آزادی بیان، آزادی اندیشهٔ سیاسی، و مطبوعات آزاد از دیگر ارکان اساسی دموکراسی هستند که به مردم اجازه می‌دهند تا با آگاهی و اطلاعات، مطابق به علاقه شخصی خود زندگی کنند. سازمان ملل می‌گوید که دموکراسی به طور مداوم به دلیل درگیری‌های حل ناشده، تغییرات اقلیمی و آشفتگی مالی در سراسر جهان تهدید می‌شود. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد هشدار داده است که در برخی از نقاط جهان عرصه برای فضاهای مدنی هر روز کوچک‌تر می شود. اما آیا امیدی به تامین دمکراسی در ساختار جامعه‌ای سنتی و عمیقا مذهبی افغانستان وجود دارد؟ نجمه نجوا آن را منوط به رشد آگاهی جامعه و دست به کار شدن مردان افغانستان می‌داند. او می‌گوید: «به نظر من تنها راه نجات افغانستان از این باتلاق فعلی این است که مردان افغانستان به حمایت از دموکراسی در کنار زنان بایستند و دست به نافرمانی مدنی بزنند. اما متاسفانه مردم به آن سطحی از آگاهی نرسیده‌اند که به صورت عملی و موثر چنین اقدامی را انجام بدهند.» زهره نجوا منبع تصویر،NAJWA توضیح تصویر، نجمه نجوا خانم نجوا گفت وقتی مکتب‌ها/مدارس دخترانه بسته شدند، تعداد بسیار کمی کمپین «پسران هم به مکتب نروند» را راه اندازی کردند، اما متاسفانه این کمپین نتوانست فراگیر شود و بی‌نتیجه ماند. وقتی دانشگاه ها بروی دختران بسته شد، تعدادی از استادان مرد به کمپین «استعفا می‌دهم» پیوستند، اما اکثریت اساتید مرد خاموشی اختیار کردند. خانم نجوا ‌می‌افزاید: «به راحتی از چنین حوادثی می‌توانیم نتیجه بگیریم که جامعه در سطح ابتدایی‌تر به کار نیاز دارد. بدور از اقلیت‎‌های آگاه و روشنفکر که قابل قدر هستند، متاسفانه اکثریت مردم از لحاظ سلوک و عملکرد نشان می‌دهند که چقدر ناآگاه هستند و تا چه حد افراطیت دینی به صورت پنهان در همه وجود دارد. این خود مستلزم یک پیش‌نیاز دوم برای دموکراسی است، که آن آگاهی اجتماعی است. متاسفانه می‌بینیم که آگاهی اجتماعی و مدنی در بین مردم ما خیلی پایین است و این خودش به نفع گروهای افراطی شبیه طالبان است. چرا؟ چون افراطیت به آسانی به دوش ناآگاهان سوار می‌شود.» همانطوریکه افراطیت به آسانی بردوش ناآگاهان سوار میشود، دمکراسی یا مردم سالاری نیز تنها در جوامعی میتواند رشد کند که مردم آن آگاه و باسواد هستند. دبیرکل سازمان ملل متحد می‌گوید با آنکه آزادی بیان یکی از حقوق اساسی بشر است که در ماده نوزدهم اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز ذکر شده، دولت‌ها و صاحبان قدرت راه‌های زیادی را برای جلوگیری از آن پیدا می‌کنند. پریسا رحمتی اما هنوز به «توانمندسازی جوانان» امیدوار است. او می‌گوید: «به امید یک روزی که دخترخانم‌های که مانند من در شرایط در افغانستان زندگی می‌کنند و همه چیز از آنها گرفته شده‌است، بتوانند به آرزوهای خود برسند، بتوانند حکومتی بهتری داشته باشند و تا بتوانند درس بخوانند.»