گفت وگوهای امریکا با طالبان دردوحه ونگرانی های زنان افغانستان

ابراهیم ورسجی
هفدهم ماه حوت 1397
امسا ل ، روزهشتم مارس/ شا نزدهم حوت که روز جها نی زنان برسمیت شنا خته شده است، روزی خوشا یندی برای زنان افغانستان معلوم نمی شود! به این خاطرک، امریکا ، یا فرمانده جنگ علیه تروریسم طالبان که اد عا می کرد " برای بهبود وضع زنان افغانستان کارکرده ومی کند"؛ هشت روزمی شود که خلیلزاد ، نما ینده آن ونما ینده های طا لبان / گروه زن ستیزدردوحه / پا یتخت قطردرحال گفت وگو ومعا مله گری می باشند. گفت وگو ومعا مله گری ای که درآن هم حکومت دست نشانده امریکا درکا بل حضورندارد هم با عث ترس ونگرانی زنان افغانستان شده است. نویسنده که ازروزآغازگفت وگو ها تا کنون ، واکنش های مردم ، حکومت کا بل وزنان را درپیوند به آن پیگیری کرده است ؛ به این نتیجه رسیده است که بزودی وآسا نی دستاوردی برای آن قا بل پیش بینی نمی باشد. البته ، بد لیل های زیر:نخست، بازیی دوگا نه ای طالبان. مثلا، هم دردوحه با نما ینده ای امریکا گفت گومی کنند هم درداخل افغانستان به عملیات تروریستی شد ت بخشیده اند که یک نمونه ای آن حمله تروریستی به گردهمایی سا لروزشهادت مزاری در روزهفتم مارس / شا نزدهم حوت درغرب کابل می باشد. دوم، نبود حکومت کا بل درگفت وگو ها بخاطرخود داریی طالبان ازگفت وگو با آن. سوم ،نبود نما یند گان واقعی مردم درگفت وگو ها. چهارم، ابرازترس ونگرا نی زنان ، یا بیشترازنیم مردم افغانستان ازچا نه زنی های پشت پرده ای گفت وگوهای دوحه با درنظرداشت برخورد وحشیا نه ای طا لبا ن با آن ها دردوره اما رت نام نهاد اسلامی شان وبستن مکتب های دخترانه دربرخی مناطق روستا یی درنتیجه تروریسم ودانش ستیزیی آن ها.
با توجه به عا مل های یاد شده ، نتیجه دادن گفت وگوهای نما ینده امریکا با طالبان دردوحه ،آسان به نظرنمی رسد. ازسوی دیگر، خلیلزاد نما ینده امریکا درباره گفت وگو ها ابرازخوش بینی کرده ومی کند ؛ درحالیکه ، برخی مقام های دفاعی ، امنیتی ودیپلماتیک آن کشور درواشنگتن ، ازنتیجه دادن آن خوش بین به نظرنمی رسند وحق هم دارند که چنین نظری دا شته با شند. به این خاطرکه ، هم کشورشان با وجود مصرف های زیادی مالی وجا نی درجنگ هفده ونیم سا له علیه تروریسم درافغانستان موفق نشده هم اعتراف به شکست وامتیاز دادن به تروریستان وحامی شان / پاکستان را دشوار وزیان بخش به منافع بلند مد ت خود دراین بخش ازجهان می دانند.
ازاین رو، لازم می دانم که درزمینه مفصل ابرازنظرکنم. اینجا نب که ازآغازجنگ نام نهاد امریکا علیه تروریسم بتاریخ هفتم ماه اکتوبر 2001 تا کنون شاهد ادعای آن وحکومت دست نشانده اش درکا بل درجهت بهبود وضع زنان وبازی های دوگا نه پاکستان می باشد ، با ورمند شده است که شکست ابرقد رت دربرا بر تروریستان پاکستانی نتیجه غلطی های خو دش می باشد نه توانمند یی تروریستان. مثلا، وقتیکه امریکا ، درماه دسامبر2001، طالبان ریشو را بدون خون کردن بینی شان روانه ای پاکستان وودرماه ژانویه 2002 طالبان دریشی پوش را به قد رت درکا بل نصب کرد، مصروف نوشتن پیش نویس به کتاب دوجلدی" جهاد افغانستان وجنگ سرد قدرت های بزرگ " بودم. بنا برآن ، یک فصل به عنوان:" اداره موقت،توقعات ، موانع ومشکلات" به جلد دوم آن اضافه ودرآن نوشتم که :" اداره سازی وتامین امنیت، بازسازی وبازگشت آوارگان" با ید دراولویت گرفته شوند.
شا یان یاد آوری می باشد که ،اداره سازی ، تامین امنیت ، بازسازیی اقتصادی وبازگشت آوارگان ؛ مسا یلی بود ند ومی باشند که هم تروریسم را ریشه کن هم صلح وثبات را درافغانستان تامین می کرد ند. مثلا، بازگردا نیدن آوارگان ازپاکستان وایران به افغانستان، نیروی بشری یا مواد خام تروررا ازارتش پاکستان وشاخه ای به اصطلاح قد س سپاه پاسداران ایران بیرون وموقع تروریست پروری به آن ها نمی داد! متا سفا نه ، امریکا ونا تو با وجود حضور بیشتراز هفده ونیم سا ل وهزینه های زیادی جا نی ومالی درجهت پشتیبانی ازحکومت دست نشانده ای خود درافغانستان ،موفق درانجام کارهای یاد شده به خصوص بازگشت آوارگان نشد ند. ازنظر نو یسنده ، علت عمده عدم موفقیت امریکا ونا تو ، نا بکاری وفساد پیشگی ای کرزی ، غنی وعبدالله ، ودسته های کته شکم - تهی مغزآن ها می باشد. دسته های که هم کمک های امریکا را تلف کرد ند هم با بازنگردا نیدن آوارگان کمک به سربازگیری ازآن ها توسط ارتش پاکستان وتروریستستان کردن افغانستان کرد ند.
بنا برآن ، به صراحت می گویم که دست نشانده های نا لایق امریکا درافغانستان ، با بی کفا یتی ونا دا نی واشتهای صاف خود درسوء استفاده ازکمک های آن کشورودیگرکشورها ،هم دراداره سازی ، بازسازی ، تا مین امنیت وبازگشت آوارگان شکست خورد ند هم با عث شکست جنگ امریکا علیه تروریسم هم مشوق پاکستان درکمک رسا نی به تروریستان شد ند. این که دست نشاند گان نادان امریکا جنگ آن علیه تروریسم را ضرب صفرکرد ند ؛ یک پهلوی مسئله می باشد. یعنی آن ها ارزش های انسا نی مانند: حقوق بشر، دموکراسی ، حکومت قانون ، آزادی بیان ورسا نه ها وآوردن تغییرات مثبت وسازنده درزند گی زنان درجامعه سنتی وجنگ وتروریسم زده افغانستان را هم بازاری وبی ارزش ساختند.
مثلا، هم کمیسیون حقوق بشر به ریاست یک زن اِن جی اوکارساختند هم درکا بینه وزارت امورزنان را ساختند هم چند زن را وارد پارلمانی گرفتار درچنگال تفنگ داران ، قبیله گرا یان، ملا ها ومافیای مواد مخدرکرد ند. خنده داراین است که، ده ها شبکه ای تلویزیونی بی مضمون وبی پیام هم ساختند. پاکستان که ازقبل می دانست که که کرزی وتیمش وغنی وتیمش با مردم را بطه ندارند وجهادی های تاجیک وهزاره وازبک وپشه ای- نورستا نی- بلوچ هم که مخالف آن بخاطرحما یتش ازتروریسم طالبان شده بو د ند،فرصت را غنیمت شرده دوکاررا درافغانستان کرد: نخست، با استفاده ازنوکریی کرزی وتیمش به آی اِس آی، توسط آن ها ستون پنجم خود را دردرون ساختارحکومت ایجاد کرد. دوم، طالبان والقاعده را بازسازی وبه کمک کرزی وستون پنجم اول وارد منا طق مرزی غرب خط دیورند ودوم به سوی شهرها سوق داد.
طرفه اینکه ، حکومت رئیس جمهور جورج بوش هم بازسازیی طالبان والقاعده توسط آی اِس آی وصادرکردن دوباره آن ها به افغانستان را تحمل کرد هم به پاکستان بنام عضوکمپ مبارزه با تروریسم کمک های مالی ونظامی کرد! کمک های که با کمی تفاوت دردوره حکومت اوبا ما ادامه یافت. خنده داراین است که ، پاکستان با بهره برداری ازهمان کمک ها تروریستان را تقویت ونگذا شت که جنگ امریکا علیه تروریسم موفق شود. تاسف باراین است که ، رئیس جمهور ترامپ هم درسال 2017 ، به پاکستان مانند سلف خود کمک کرد! خوب است که درماه اوت 2018 ، با اعلام استراتژیی جنوب آسیایی خود نگرانی درذهن نظامی های دو دوزه بازپاکستانی خلق کرد.
درحا لیکه ، سیاست رئیس جمهور ترامپ دررا بطه به تروریست پروریی پاکستان با تهد ید وتطمیع همراه شده است. نا گفته نما ند که، امید واری درذهن نظامی های پاکستانی خلق کرده است تا ازطریق کمک نما یشی به گفت وگو های طالبان با خلیلزاد / نما ینده ای امریکا، بازیی نوتری را آغازکنند. البته این گونه که ، هم دوباره کمک های مالی ونظامی امریکا را کمایی کنند هم ازطریق کمک به گفت وگو های طالبان با خلیلزاد عمق استراتژیک خود درکابل را پیگیری کنند. معلوم است که، پیگیریی تازه ای سیاست کسب عمق استراتژیک درکا بل توسط پاکستان ، ناشی ازشکست جنگ امریکا علیه تروریسم درنتیجه ای بازیی دوگانه ای آی اِس آی / بخش امنیتی آن کشورمی باشد. خوش بختا نه، مردم افغانستان هم ازپاکستان هم ازتروریستان طا لبانی آن نفرت دارند. وقتیکه نفرت زنان ، یا نیم مردم افغانستان از طالبان را به نفرت مردان ازآن ها اضافه کنم،این نتیجه بد ست می آید که تنها بسته کردن مرکزهای تروریست پروری درخاک پاکستان وبهترساختن حکومت داری درافغانستان صلح وامنیت را تامین می کند نه گفت وگو های دوحه. درغیرآن، مخا لفت زنان ودسته های قبلی مخالف تروریسم طالبان با گفت وگو های دوحه جمع بد بینی غنی وتیم ارگ نشینش با آن،وضع دیگری را رقم خوا هند زد. وضعی که سازگاربا منافع امریکا درافغانستان نخوا هد بود.