عبدالله ، رئیس اجرائیه به چوکی های خالی سازمان ملل متحد سخنرانی کرد
ابراهیم ورسجی
7-7-1394
دراخبارهشت صبح روزه سه شنبه 7 میزان ، طوریکه رسانه های دیداری وشنیداری نشان داد ند، عبد الله ، رئیس اجرائیه ی دولت باصطلاح وحدت ملی درمجمع عمومی سازمان ملل متحد ، به چوکی های خالی سخنرانی کرد. مسئله ی که نشان داد سیاست خارجی بویژه روابط بین المللی افغانستان به این خاطرکه ما اصلن نه سیاست خارجی بلکه روابط بین المللی داریم ، تا چه حد ابتراست ووزیرومسئولان وزارت خارجه وسفیران کشورما نتوانسته اند به توسعه ی مناسبات بیرونی وطن مان کمک نمایند.ا معلوم است که درگذشته هم افغانستان بخاطرحکومت های نالایقش نتوانسته بود مناسبات گسترده ی باجهان داشته باشد ؛ ورنه ، کشورما با این وضعی که اکنون مواجه است ، روبرونمی شد. چراکه ، روابط خارجی وداشتن وزارت خارجه دردرون وسفارت خانه ها دریبیرون کشور، وسیله ی گسترش منا سبات درسطح منطقه وجهان می باشد.
بدبختانه ، در15 سال گذشته ، باوجود اینکه ، تاکید های بسیاری برحضورجامعه ی جهانی درافغانستان شد ، اما آنگونه که ادعاشد ومی شود ، جامعه ی جهانی حضورنداشت ؛ وهنوزهم حضورندارد.البته که ، برای نام ، جامعه ی جهانی حضورداشت ودارد ؛ ودرعمل ، چیزی که داشتیم وداریم ، یک حکومت فاسد - دست نشانده وکاربران نالایق وفاسد آن ؛ ونتیجه هم با زگشت تروریسم می باشد که درروزسخنرانی عبدالله ، رئیس اجرائیه درمجمع عمومی سازمان متحد ، طالبان شهرقند زرا اشغال وثا بت کردند که نه حکومت ولایتی درآن ولایت بود ونه هم حکومت مرکزی ابرازنگرانی کرد که قند زبد ست تروریستان افتاده است!!! روشن است که ، ازبی توجهی حکومت نسبت به افتا دن قند زبد ست طالبان ، بزرگترین فایده ی را که بردا شت ، طرف پاکستانی بود که همه روزه برخی حکومتی های شامل درحکومت باصطلاح وحدت ملی علیه آن شعارمی دهند وبرخی دیگرهم بدون شک ستون پنجم آن دردرون دستگاه دولتی می باشند که کله ی خود رازیرسا یه ی قبیله گرای پنهان کرده برای دشمنِ همان قوم وقبایلش کارمی کنند.
بهرحال ، نگاه من این است که چرا عبدالله ، رئیس اجرائیه به کرسی های خالی مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخنرانی کرد؟ پاسخ این پرسش برمی گردد به شعارهای توخالی حضورجامعه ی جهانی درافغانستان ونا توانی حکومت کابل بویژه وزارت خارجه اش که بدست اماتورها وبچه اشلقی ها اداره می شود. بچه اشلقی های که غیرازجمع کردن پول ، نگهداری پول های باد آورده ی بزرگان شان وسفرهای تفریحی وسیاحتی- خوش گذ رانی بنام سفرهای دیپلماتیک ، کاری دیگری ندارند ، یاکاری دیگری ازآن ها ساخته نیست. ازاین سبب ، نظرم این است که برای مهارتروریسم وتوسعه ی اقتصادی وسیاسی درافغانستان ،همان گونه که جنگ ونبرد نیروهای دفاعی- امنیتی کارسا زمی باشد ؛ به همان اندازه حتا بیشترازآن ، داشتن یک دیپلماسی فعال ودقیق می تواند موثرواقع شود. درغیرآن ، سیاست کا ران نالایق به کرسی های خالی سخنرانی می کنند ووالی ها وزیرها هم درروزهای عید به بیرون برای سیاحت وفاحشه گری می روند ؛ وکشورهم برای مدت های طولانی عرصه ی نبرد وکارآزمایی تروریستان وبیرونی ها بویژه پاکستان با قی می ماند ومردم افغانستان هم با فقر، بیماری ، تروریسم ، اعتیاد ، گدای گری وفرارجوانانش به غرب مبتلاخواهد ماند!