چرا اسرائیل نمی‌تواند پیروز شود

ادگار کرت (نویسنده‌ی اسراییلی)
iran-emrooz.net | Tue, 22.07.2014, 19:07

همه‌ی آنهایی که تفکر دیگری دارند خرابکار محسوب می‌شوند:
چگونه در وطن ما پلیس ناظر بر افکار دست بالا دارد

چند روزی است که خواهی نخواهی با شعار «بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود» رو به رو می‌شوم. بسیاری جوانان که این شعار را روی صفحه‌ی فیسبوک مشاهده می‌کنند، تصور می‌کنند این شعار به مناسبت عملیات نظامی اخیر ارتش در نوار غزه ابداع شده است. اما من مسن‌تر از این جوانان هستم و خوب به خاطر دارم که این شعار مدتها پیش ابداع شد: ابتدا به صورت برچسب‌ها روی خودروها و سپس چنان عمومی شد که هر کودکی در اسراییل آن را تکرار می‌کرد.

هدف این شعار هواداران حماس یا شهروندان اروپایی نبوده و نیست، بلکه هدفش فقط و فقط اهالی اسراییل و جهان‌بینی لعنتی آنهایی است که چهارده سال است بر همه چیز و در همه جا حکم‌فرا شده. این شیوه‌ی تفکر برمبنای تصورات واهی و فاجعه‌بار آنهاست. نخستین مبنای تصور آنها این است که گویا انسان‌هایی در اسراییل وجود دارند که مانع پیروزی و آسایش منتج از آن هستند. این خرابکاران من و همه‌ی اشخاصی که طرز فکر دیگری داریم مانع پیروزی ارتش‌مان هستیم. یعنی ما با نوشتن مقالات گزنده و فراخواندن مردم به انسان‌دوستی و برانگیختن احساس همدردی بازوان نیرومند ارتش‌مان را به بند می‌کشیم. اگر ما نبودیم، اگر ما خائن‌ها وجود نداشتیم، ارتش دفاعی اسراییل مدتها پیش پیروز شده بود و سرانجام آرامش و آسایشی که همه‌ی ما آرزویش را داریم برقرار می‌شد.

مبنای تصور دیگری که به مراتب خطرناک‌تر است و در شعار «بگذار ارتش دفاعی اسراییل پیروز شود» نهفته این است که ارتش اسراییل می‌تواند پیروز شود. هر روز یکی از خانواده‌های مقیم جنوب کشور را پای تلویزیون می‌آورند که بگوید: «ما پرتاب راکت‌ها را تحمل می‌کنیم برای این که این ترس و وحشت برای همیشه پایان گیرد».

در طی چهارده سال چهار بار حمله‌ی نظامی کرده‌ایم. آماج حمله‌ی اخیر، نوار غزه است و ما هنوز هم همان شعار پرت و پلا را تکرار می‌کنیم. کودکانی که در جریان حمله‌ی تهاجمی سال ۲۰۰۲ وارد کلاس اول دبستان شدند، اینک سربازانی هستند که به غزه حمله‌ور شده‌اند. در جریان هر یک از این عملیات نظامی سیاستمداران مرتجع و مفسرین سیاسی به ما توضیح می‌دهند که دوران دوستی پایان گرفته و بایستی برای همیشه به این قائله پایان داد. و موقعی که آدم قیافه‌ی آنها را روی صفحه‌ی تلویزیون مشاهده می‌کند از خودش می‌پرسد: منظورشان پایان دادن کدام قائله است؟ چون اگر رزمندگان حماس یکی پس از دیگری کشته شوند، بازهم کسی واقعا باور نمی‌کند آرزوی فلسطینی‌ها برای دستیابی به رسمیت شناختن کشور فلسطین برباد خواهد رفت.

پیش از ظهور حماس، علیه سازمان آزادی بخش فلسطین جنگیدیم. و اگر حماس نابود شود، باید علیه یک سازمان دیگر فلسطینی بجنگیم. ارتش اسرائیل نمی‌تواند در این یا آن جنگ برنده شود. اما فقط و فقط تفاهم و سازش سیاسی می‌تواند امنیت و آرامش برای شهروندان اسرائیل به ارمغان آورد. اما این موضوع را بنا بر اراده‌ی نیروهای میهن‌پرستی که جنگ کنونی را هدایت می‌کنند نمی‌شود بر زبان آورد. از اینرو هنگامی که آتش جنگ خاموش شود و کشته‌شدگان دو طرف مخاصمه شمرده شود انگشت اتهام به سوی ما نشانه خواهد رفت.

خطایی که سبب از دست رفتن جان بسیاری می‌شود البته زشت و ناپسند است و عاقبت خوبی ندارد. اما تکرار دوباره‌ی خطا زشت‌تر است. عملیات متعدد نظامی با تلفات جانی بسیاری از انسان‌ها انجام گرفت و ما اکنون بار دیگر به همان نقطه‌ی پیشین رسیده‌ایم. تنها چیزی که در این میان دگرگون می‌شود و به واقع بدتر و وخیم‌تر می‌شود ناتوانایی جامعه‌ی اسرائیل در برخورد و کنارآمدن با انتقاد است. در هفته‌ی گذشته راستگرایان رادیکال به تظاهرکنندگان چپ حمله‌ور شدند. صفحه‌ای در فیسبوک با عنوان «مرگ بر چپ‌ها» گشوده شد و بایکوت همه‌ی آنهایی درخواست شد که به پبروزی اسراییل باور ندارند. ظاهرا جاده‌ی خونینی که ما در اسرائیل از حمله‌ای تا حمله‌ی دیگر طی می‌کنیم برخلاف تصور ما پایانی ندارد. این مسیر خونین به سوی قهقرا و نابودی است که در آینده خواهیم دید.

___________________
ادگار کرت (Etgar Keret) متولد ۱۹۶۷، یکی از نویسندگان معروف اسراییل
برگرفته از FAZ, 10.Juli 2014 ،‌ ترجمه‌ی محمد ربوبی