مردم افغانستان ؛ نه حکومت غنی را قبول دارند ونه طالبان را

ابراهیم ورسجی
بیست ونهم حوت 1396
این تحلیل ؛ درپیوند به یک گزارش یا تحلیل زیرعنوان:" راه اشتباه صلح درافغانستان"، گزارش گر یا تحلیل کننده :صابرجعفری ،نشر شده درسایت فارسی بی بی سی، بتاریخ 19 مارس برابر به 28 ماه حوت ارایه شده است.ازاین که درصفحه فسبک بنده پخش شده است، بهتردانستم که دروبلاک اند یشه هم پخش شود تا دوستان ازآن مستفید شوند! یکی ازعلت های بی توجهی طالبان به گفت وگوهای صلح با حکومت کابل، نامردمی وفاسد بودن این حکومت می باشد. البته که نامردمی بودن حکومت به این معنا نیست که طالبان مردمی هستند.ازاین رو، اول، بهتراست که درباره نامردمی بودن حکومت ودوم ، درباره دشمن مردم بودن طالبان سخن گفته بعدا درباره شکست گفت وگوهای صلح وعدم مهارتروریسم ابرازنظرنمایم. درباره نامردمی بودن حکومت ، همین بس است که حکومت ازکرزی تا غنی- عبالله، ابزارسیاست امریکا وانگلیس می باشد ودر 17 سال گذ شته ، هم کمک های امریکا ودیگرکشورها هم منابع درونی را غارت کرده هم کمک به بازگشت طالبان و گسترش تروریسم کرده است. ازآن هم بد تراین که ، حکومت یکساعت بدون حضور ناتو وکمک مالی امریکا زنده نمی ماند. حال که ، ازنامردمی بودن حکومت سخن گفته شد، بهتراست که درباره نامردمی بودن طالبان هم سخن بگویم. درباره نامردمی بودن طالبان، بدو مسئله تماس می گیرم:نخست، طالبان پشتون می باشند آن هم بیشتر ازپشتون های مرزی دوطرف خط دیورند. یعنی درصفوف آن ها پشتون های پاکستانی هم حضوردارند ودرواقع فرماندهی طالبان افغان دردست پشتون های پاکستانی می باشد.ازاین رو، زیرفرمان ارتش پاکستان تروروتوحش کرده نامردمی بودن خود را نمایش داده اند. دوم،،طالبان نیمه ریشو به شمول کرزی وطالبان ریش تراشیده ونوکرامریکا، انگلیس وپاکستان ،قبلارابطه به طالبان ریشو داشتند . ازاین رو، بنام پروسه ای صلح می خواهند با طالبان ریشو متحد شده حکومت عبدالرحمن خانی را ایجاد نمایند. حکومتی که بدو دلیل احیای آن ناممکن است:نخست، پشتون ها درافغانستان اقلیت هستند؛دوم، غیرپشتون ها به میدان سیاست آمده اند وجویای حکومتی مردمی می باشند! حکومتی که حقوق همه مردم افغانستان را محترم بدارد.
درباره شکست پروسه ای صلح ، افزون بر علت های یاد شده، علت های دیگرهم قابل بررسی می باشند که عمده ترین آن ها نوکرخارجی ها بودن وفاسد بودن حکومت ازکرزی تا حال می باشد.اگرتروریسم طالبان به کمک پاکستان برگشت وگسترش پیدا کرد ، عامل عمده ای آن دوچیزمی باشد:نخست، عدم اعتماد مردم به حکومت کرزی وحکومت با صطلاح وحدت ملی غنی- عبدالله ؛ دوم، انتقام گیری پاکستان ازپشتونیست های پشتونستان خواه که قبلا اعضای طالبان ونوکرپاکستان بود ند واکنون به کمک امریکا ازرسمیت دادن به خط دیورند گریز می کنند؛ البته به این گمان که پایگاه درقبایل پشتون پیدامی کنند. با درنظرداشت آنچه که گفته شد،صلح دردوصورت تامین می شود:نخست، اصلاح ومردمی وکارآمد ساختن حکومت ؛ دوم،پایان دادن به نزاع مرزی باپاکستان وایجاد موازنه درروابط خارجی حکومت میان دهلی واسلام آباد. دراصلاح ومردمی ساختن حکومت،معلوم است وداع به قبایلی گری درسیاست ومردم شماری وتعیین واحد های اداری بر اساس نفوس نقش تعیین کننده بازی می کند. کارهای که حکومت گرهای نشسته برسربیضه های سربازان ناتو ازانجام آن ها می ترسند! بنا برآن، مهارتروریسم وتامین صلح به این زودی ها درافغانستان میسرنمی باشد!